ფეხბურთმა ღმერთი დაკარგა
ფეხბურთმა დიეგო მარადონა დაკარგა.
ფეხბურთმა სიგიჟე დაკარგა.
ახლა ყველაფერი იმაზე ბევრად ერთფეროვანი იქნება, ვიდრე აქამდე იყო.
დიეგოზე ბევრი ფილმი გადაღებულა, მხატვრულიც და დოკუმენტურიც. დოკუმენტური ფილმებიდან კაპადიას ფილმი აუცილებლად გამოსარჩევია (Diego Maradona 2019.), რადგან სრული სიმართლე მხოლოდ ამ ფილმში ითქვა.
ხოლო მხატვრულ ფილმში, მისი ყველაზე ნამდვილი სახე პაოლო სორენტინომ შექმნა. (Youth 2015.) სულ რაღაც ნახევარწუთიან სცენაში აღწერა მთელი ის დრამა, რაც დიეგომ უკან მოიტოვა, ვინ იყო, ვინ გახდა და რად იქცა.
ჭარბწონიანი დიეგო მარადონა სანატორიუმის აივანზე მოთავსებულა, მინდორს გაჰყურებს და იხსენებს 86 წლის თამაშს ინგლისთან, იხსენებს, როგორ ემზადება იმისთვის, რის მერეც გააღმერთეს, თან ისე გააღმერთეს, რომ რელიგიად იქცა.
ამ დროს ცოლი ეკითხება - რაზე ფიქრობ?
დიეგო კი პასუხობს - მომავალზე.
როგორც კაპადიას ფილმში მოვისმინეთ, დონ დიეგოს ორი სახე აქვს, ერთი არის ღმერთის საჩუქარი, დიდი რევოლუციონერი - მარადონა! ხოლო მეორე არის ჭირვეული ბავშვი, რომელიც ზრდასრულ ადამიანად ვერ ჩამოყალიბდა - უბრალოდ დიეგო.
ბავშვივით უხაროდა, ბავშვივით განიცდიდა, ემოციურად ყოველთვის უკონტროლო იყო და არავის ბურთი ისე არ ჰყვარებია, როგორც მას.
17 წლის ასაკში ნახეს მისი თამაში "არგენტინოს ხუნიორსში" და პირველი შეფასებაც მოვისმინეთ - მარადონა მოვლენაა.
18 წლის ასაკში პირველი ცრემლიც დაიღვარა, რადგან ლუის სეზარ მენოტიმ არგენტინაში ჩასატარებელი მუნდილის განაცხადში არ შეიყვანა. დიეგომ ბევრი იტირა და მოგვიანებით დაწერა, რომ ამას არასდროს აპატიებდა, მაგრამ იქვე ყოველთვის დასძენდა - "გამარჯვებულებს არ ასამართლებენ". - არგენტინამ ხომ პირველი მუნდიალი მოიგო.
შემდეგ იყო არჩევანი "ბოკასა" და "რივერს" შორის, მდიდრებსა და ღარიბებს შორის. დიეგომ "ბოკა" აირჩია, მისი ცხოვრების მთავარი სიყვარული და ალბათ ყველაზე სწორი არჩევანი.
82 წლის ესპანეთის მუნდიალზე იყო ძალიან მაგარი და იყო ჯერ კიდევ ძალიან სულელი. ამიტომ გვაჩუქა უმაღლესი დონის შეხვედრა უნგრეთთან და წითელი ბარათი ბრაზილიასთან. მთელი თამაში ურტყამდნენ, დიეგოს კი ამის მოთმენა არ შეეძლო, ეს მოგვიანებით კიდევ ბევრჯერ დაუდასტურა ფეხბურთის ფანებს.
ესპანეთში ყველა აალაპარაკა და მალე "ბარსელონაშიც" ჩააღწია, იყიდეს როგორც მოვლენა და გაყიდეს როგორც პრობლემა. ჯერ ჰეპატიტი აიკიდა, მოგვიანებით ამასაც აღიარებს - "კოკაინი პირველად ბარსელონაში გავსინჯე" - ბარსელონას ღამის კლუბებიდან დაწყებულა გაუთავებელი კაიფი და მკურნალობა.
გვახსოვს მოტეხილი ფეხი, "ბილბაოსთან" გუნდი-გუნდზე ჩხუბი, ყველაზე ცნობილი "პარაშუტი" "ცვერნა ზვეზდასთან" და ტაში "ბერნაბეუზე". დიეგო მადრიდელებმა ტაშით დააჯილდოვეს.
ნუნიესთან კონფლიქტის მერე ნეაპოლიში აღმოჩნდა. ნეაპოლი ფეხბურთის, მზის, ზღვის, მაფიის და ნარკოტიკების მხარეა. დიეგოს შეხება ყველაფერთან ჰქონდა. მათ შორის მაფიის ბოსთანაც, რომელიც პანტა-პუნტით ხოცავდა ხალხს. კარმინე ჯულიანო საჩუქრებს არ აკლებდა, ამავე დროს მუდმივად ამარაგებდა ნაროტიკებით და სანამ ჭირვეული ბავშვი აზრზე მოვიდა, ამისგან თავდასახსნელი გზა უკვე აღარ იყო.
აბსოლუტურად სუფთა იყო მექსიკის მუნდიალზე. 86 წელს. ეს იყო ერთგვარი პასუხი იმაზე, ვინ იქნებოდა მარადონა ნარკოტიკების გარეშე. მექსიკაში ღმერთად იქცა და ყველაზე პოეტურად აღწერა თასის მოგების სიხარული - "ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ცას ხელით შევეხე."
მუნდიალზე არასდროს არავის მის მსგავსად არ უთამაშია და ეჭვი მეპარება, ეს ვინმემ სამომავლოდ შეძლოს.
მერე სოფლის გუნდი, აბსოლუტურად წყალწაღებული ქალაქი, კორუფციაში და ნარკოტიკებში ჩაძირული ქალაქი ჩემპიონი გახადა. თანაც ორჯერ. მეორე ჩემპიონობა განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსია, რადგან ასეთი არანორმალური და გიჟური რეჟიმით ფეხბურთელებს კი არა, ბიტნიკებსაც არ უცხოვრიათ. - ვარჯიში, კლუბი, ნარკოტიკები, ღამისთევა, დილით გამოსაფხიზლებელი კოკაინი, თამაშის წინ ყოველგვარი შხამისგან გაწმენდა და მატჩის დღე! მოედანზე საუკეთესო იყო და მერე ისევ იგივე, მთელი სეზონის განმავლობაში. კაპადიას ფილმში ყველაფერი იდეალურად არის აღწერილი, როგორ არჭობენ ზურგში ნემსებს, რომ ტკივილი როგორმე აიტანოს, ერთი გადაცდენა და დაინვალიდდებოდა, მაგრამ გაუძლო, ალბათ იმიტომ, რომ მარადონა იყო, ღმერთის საჩუქარი.
ასე მოვიდა ჩემპიონობა, რომელიც წასასვლელ ბილეთში უნდა გაცვლილიყო, მაგრამ არ გაუშვეს. ძალით დატოვეს, "ნაპოლის" პრეზიდენტი ინტერვიუში აღნიშნავს: "ხალხი მის გაშვებას არასდროს მაპატიებდა." არც ხალხი და არც მაფია, მარადონა ნეაპოლის ტყვე იყო.
"უეფას თასიც" მოიგო და როგორც იქნა წავიდა. თუმცა, მანამდე იტალიას უნდა შეეძულებინა. მის მიმართ არც ასეთი სიყვარული უნახავს ვინმეს და არც ასეთი სიძულვილი. როცა 90 წლის მუნდილაზე არგენტინა იტალიას დაუპირისპირდა, თამაში ნეაპოლში შედგა. ეს ძალიან დიდი შეცდომა იყო.
პაოლო მალიდინი: "რომში ან მილანში რომ გვეთამაშა, 100%-ით გავიდოდით, მაგრამ ნეაპოლი მარადონას საკუთრება იყო."
დიეგომ ნეაპოლელებს მოუწოდა არგენტინისთვის დაეჭირათ მხარი. ფაქტობრივად ღალატისკენ მოუწოდა და მომხრეებიც ჰყავდა, ხალხმა მარადონას გამო თავიანთ ქვეყანას ზურგი აქცია. თუმცა, ძალიან მცირე ნაწილმა, უმრავლესობამ ეს არ აპატია და შეიძულა.
მიუხედავად ამისა, ნეაპოლში მაინც ღმერთია.
90 წლის მუნდიალზე, ფაქტობრივად ცალი ფეხით ითამაშა ისე, როგორც არცერთ ტრავმირებულს არ უთამაშია ამ ტურნირის ისტორიაში. მარტო ბრაზილიასთან დრიბლინგი გადაწონის ყველაფერს.
მერე არაფერიც არ იყო. დისკვალიფიკაცია, წამალი, გართობა, ტირილი, მკურნალობა, ჩაკლული მოტივაცია და მხოლოდ ერთი ფიქრი, მუნდიალი და არგენტინა! მარადონა დაიბადა არგენტინისთვის და არგენტინა არსებობს მარადონასთვის.
94 წლის მუნდიალზე, 34 წლის მარადონა თავის ნაკრებთან ერთად უბრალოდ შეუჩერებელი იყო. ასეთ კარგ სპორტულ ფორმაში 4 წლით ადრეც კი არ ყოფილა, მაგრამ მისი წამალდამოკიდებულების შესახებ ყველამ ყველაფერი იცოდა, კოსტუმში გამოწყობილი მაფიოზები ვერ დაუშვებდნენ იმას, რომ ჭირვეულ ბავშვს კიდევ ერთი მუნდიალი მოეგო. მათი აზრით, ეს ფეხბურთს დააზარალებდა, ამიტომ მარადონა სახლში გაუშვეს. საბედისწერო მომენტი კი მისი გოლის აღნიშვნა გამოდგა, როცა კამერასთან ახლოს მივიდა და შეშლილივით ღრიალებდა. რამდენჯერაც არ უნდა ვნახო ეს კადრი, დიეგო არასდროს არ ჰგავს მარადონას.
ეს იყო მისი კარიერა, ცრემლი და სიხარული, მარცხი და გამარჯვება.
მუდმვი წამალი და მუდმივი მკურნალობა.
არც ერთ ფეხბურთელს, არც ამდენი სიხარული მოუტანია თავის ქვეყნისთვის და არც ამდენი ცრემლი.
მშვიდად განისვენე, დიეგო მარადონა.
ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები Barcamania.ge-ს ადმინისტრაციისას ყოველთვის არ ემთხვევა და ზოგ შემთხვევაში, ის საკითხისადმი ავტორის სუბიექტურ დამოკიდებულებას გამოხატავს.
ამ სიახლეზე კომენტარები გათიშულია.
კომენტარები [ 19 ]